Η Άσκηση σε καιρούς μεταμοντέρνους

Η Άσκηση σε καιρούς μεταμοντέρνους

Νέα διαδικτυακή εκδήλωση την Κυριακή 11 Απριλίου 2021, στις 19.00.

ΖΟΟΜ: https://us02web.zoom.us/s/84533384277?pwd=UlBWTTF2cDhIN1JLMWlLSi9LU0NGQT09&fbclid=IwAR2uP0IDOvmbM9NG5ZWWWery6OhHQVbQgPq3VH1U8G44rhNfk0yozp-1crE#success

Meeting ID: 845 3338 4277

Passcode: 266191

ΥouTube: https://www.youtube.com/watch?v=Yz1tOn3gZ3I

Δ.Μόσχος

Η χριστιανική άσκηση έγινε δημοφιλής κυρίως μετά τη δεκαετία του 1960 με τη λεγόμενη νηπτική γραμματεία και τις λεπτές ψυχολογικές της παρατηρήσεις. Αυτή η στροφή πολλές φορές συσχετίσθηκε με την άνοδο μιας εναλλακτικής κουλτούρας γύρω από την ευεξία και την πρόοδο του ατόμου σ’ένα κόσμο απογυμνωμένο από κοινά νοήματα και οράματα. 

Όταν αυτός ο μεταμοντέρνος κόσμος χτυπήθηκε από απανωτές κρίσεις (περιβαλλοντικές, οικονομικές, υγειονομικές), η άσκηση μεταμορφώθηκε σε πλαίσιο αποκαλυπτικού τρόμου και νοοτροπίας φοβικής «καθαρότητας» μακριά από έναν κόσμο συνωμοτολαθρομεταναστών κλπ. Όμως, μια νέα ματιά στα πρώτα ασκητικά κείμενα δείχνουν ότι η άσκηση είναι πρώτα απ’ όλα ένας τρόπος οικοδόμησης μιας νέας κοινότητας υπεύθυνης, ελεύθερης και αληθινής αγάπης μακριά από την πνευματική φτώχεια, την αδικία, τη βία και κάθε μορφή θανάτου ατομικού και κοινωνικού.

Δ.Καραγιάννης

Τι μπορεί να σημαίνει η ταπεινοφροσύνη σ’ ένα κόσμο που έχει αυτοπροσδιοριστεί ως κοινωνία της αγοράς;

Τι μπορεί να σημαίνει η αγνότητα σ’ ένα κόσμο του αυτονόητου καταναλωτικού sex από την πρώτη εφηβική ηλικία;

Τι μπορεί να σημαίνει η μετάνοια, η πραότητα, η απροσπάθεια σ’ ένα κόσμο ανταγωνιστικό;

Συμφέρει κάποιον σύγχρονο άνθρωπο να τον καθορίζουν αυτά τα στοιχεία, όταν το μεταμοντέρνο τα χλευάζει;

Αναζητούνται τα στέρεα σημεία για να οικοδομηθεί η πνευματική ζωή μέσω μιας

άσκησης – ενδυνάμωσης και όχι μιας ψευδο-άσκησης που καταγράφεται ως στέρηση.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΟΜΙΛΗΤΩΝ

Ο Δημήτριος Μόσχος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΕΚΠΑ και Διευθυντής του Εργαστηρίου Μελέτης Αρχαίου Ανατολικού Χριστιανισμού του ιδίου Τμήματος. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1982-1986), και κατόπιν Ευαγγελική Θεολογία στο Παν/μιο Erlangen (1988/89) και Βυζαντινολογία, Ορθόδοξη Θεολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου (1989- 1992). 

Αναγορεύθηκε Μagister Αrtium Βυζαντινολογίας Παν/μίου Μονάχου (1993), Διδάκτορας Θεολογίας Παν/μίου Αθηνών στην Εκκλησιαστική Ιστορία (1995) και – κατόπιν νέων σπουδών και ερευνητικού έργου (2000-2006) μεταξύ άλλων και στον Κοπτικό Χριστιανισμό – Υφηγητής Εκκλησιαστικής Ιστορίας της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου του Rostock Γερμανίας (2007), στην οποία και διδάσκει και ως έκτακτος επισκέπτης καθηγητής (Privatdozent). Το θέμα της υφηγεσίας του ήταν «Εσχατολογία στον αιγυπτιακό μοναχισμό. Ο ρόλος διαφοροποιημένων αντιλήψεων χριστιανικής εσχατολογίας στην ιστορία του πρώιμου αιγυπτιακοῦ μοναχισμού και της κοινωνικής του λειτουργίας (4 ος – 5 ος αι.)» που εκδόθηκε το 2010 από τις εκδόσεις Mohr-Siebeck. 

Ασχολήθηκε με την σχέση της Εκκλησιαστικής ιστορίας με τα πνευματικά ρεύματα του Υστέρου Βυζαντίου, το θεολογικό υπόβαθρο του αιγυπτιακού μοναχισμού τον 4 ο αιώνα, εξέλιξη εκκλησιαστικών θεσμών στην πρώτη και μέση περίοδο κ.ά., ενώ διδάσκει και Ιστορία Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών (Κοπτών, Ασσυρίων κλπ.). Είναι μέλος της International Orthodox Theological Association, του Πανελληνίου Θεολογικού Συνδέσμου «Καιρός για την αναβάθμιση της θρησκευτικής εκπαίδευσης», και της Συντακτικής Επιτροπής του θεολογικού περιοδικού Σύναξη.

Ο Δημήτρης Καραγιάννης είναι Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων, Υπαρξιακός Θεραπευτής ζευγαριών, ομάδας και οικογένειας, εκπαιδευτής και επόπτης Ψυχοθεραπευτών.

Διευθύνει μαζί με την Ελένη Καραγιάννη το θεραπευτικό και Εκπαιδευτικό Ινστιτούτο Αντίστιξη, υπαρξιακής συστημικής κατεύθυνσης. Επ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Frederick Λευκωσίας Κύπρου, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αλεξανδρούπολης, διδάσκει σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα.

Διευθυντής του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής Αθηνών. Πρόεδρος συστημικών θεραπευτών Ελλάδας ( ΕΘΟΣ ) Συγγραφέας των ψυχολογικών δοκιμίων: "Ρωγμές και αγγίγματα", "Έρωτας ή τίποτα", "Η αδικία που πληγώνει", "Αλλάζει ο άνθρωπος;